zondag 25 oktober 2009
Fort Bou-Jerif. Een prachtige camping in the middle of nowhere! Je weet niet wat je ziet als je via de piste, een rotweg van 9 km, de kampeerplaats, annex hotel-restaurant nadert. Groene palmen, groen gras, groene bomen. Zoveel groen hebben we de gehele dag niet gezien. Vanmorgen vertrokken uit Sisi-Ifni, was een heerlijke plek, maar we hadden gisteren de gehele dag mist en vandaag leek het er weer op, dus maar weer on the road! De eerste stop was in Sbouya, een heel klein dorpje aan het eind van een prachtig weggetje, 18km lang door cactusvelden. Hier worden cactussen aangeplant om na verloop van tijd te worden geoogst. Van de knoppen wordt marmelade en van de bladeren worden geneesmiddelen gemaakt. In Sbouya wordt dat gedaan door een coöperatie van vrouwen. Jammer, maar op zondag is de fabriek gesloten. We werden in no time omringd door een drietal alleraardigste jongentjes van een jaar of tien. Vroegen niets, maar we hadden gisteren bij de pattiserie zoete koekjes gekocht. De jongens vonden ze heerlijk! De volgende stop was Plage Blanche, ook weer zo’n plek aan het einde van de wereld. We hadden verwacht dat daar wel wat campers zouden staan, zodat we daar de nacht konden doorbrengen. Geen camper te zien! Wel een prachtig gebied met een lagune, veel watervogels, stuifduinen. Het wordt de poort naar de Sahara genoemd. Die zie je een eindje verder liggen; alleen maar zandduinen. Toch wonen hier nog mensen, nomaden die met hun geiten, schapen en kamelen rondtrekken. We hebben voor het eerst dromedarissen zien “grazen”. Omdat er verder niemand was, zijn we na een poosje teruggereden en de piste naar Fort Bou-Jerif genomen. Overal alleen maar cactussen, maar niet het aangeplante soort, dat uit Mexico is ingevoerd, maar een soort bollen. Echt een landschap voor Rob, liefhebber van cactussen. Tijdens de late middagzon hebben we het fort bezocht. Totaal vervallen; is gemaakt van gestampte kleistenen en dat verweert snel. Het fort was nog tot 1969 in gebruik. Tot 1956 werd het bewoond door het franse vreemdelingen legioen, 200 mannen. Zo mooi in het avondlicht! Over een half uur gaan we eten in het restaurant; voor het eerst vlees van een dromedaris eten, ik dus. Betsy houdt het bij de kip.
We zijn de enige gasten en worden met alle egards ontvangen! In het gastenboek zien we maar twee landgenoten staan, terwijl we zeker weten dat Joke en Dick met hun hele club er ook geweest zijn. FBJ is echt een plek voor de 4x4 jongens zoals we zien in het gastenboek. We krijgen eerst een Marokkaanse salade dan de tajine dromedair en poulet! De kelner haalt de puntmuts van de tajines af, vraagt voor wie de poulet is en zet dan de schotels voor ons neer. Vol verwachting bekijk ik het vlees van de dromedaris; lijkt me wel een kleine zeg ik tegen Bets. Proef, smaakt naar kip! Volgens mij heb ik jouw kameel zegt Bets, met een gezicht dat er niet naar uitziet dat zij iets lekkers heeft geproefd. De kelner zag het verschil dus niet en we ruilden de schotels. Dromedaris smaakt naar….?? Naar dromedaris! Probeer het zelf maar eens; het is te pruimen! Fles wijn erbij, prima Marokkaanse wijn, €13,-. Lekker toetje, een prima maal dus. Voor Marokkaanse begrippen niet goedkoop, maar de ambiance mag ook wat kosten. Na een gezellige praatje met de chef, op naar de camper. Midden in de nacht werden we wakker, even naar buiten kijken en…. Zoveel sterren aan de hemel, halve maan en verder geen geluid of ander licht. Fantastisch!! Op de camping wordt de stroom verzorgd door een aggregaat en dat gaat om 11 uur uit. Fort Bou-Jerif, een aparte ervaring!

maandag 26 oktober 2009
Vroeg uit de veren want we wilden de zon op zien komen in de woestijn. Een strak blauwe lucht, geen wolkje te bekennen en dan komt de zon boven de heuvels uit. De lucht kleurt eerst geel en gaat langzaam over naar steeds witter, tot plotseling de zon tevoorschijn komt. Een fantastisch schouwspel van kleuren. Als we via de piste weer naar de asfaltweg rijden, zien we hoe geweldig mooi het landschap is, zoveel felle kleuren. Overal sporen van wat een regenbui kan aanrichten, want buien kunnen hier ook vallen, grote kloven in de rotsbodem. We besluiten om een stukje af te steken en daar door hoeven we ook geen saaie hoofdweg te rijden. Het is maar een smal weggetje, maar goed te rijden. Al snel slingeren we de bergen van de Anti-Atlas in. Onderweg zien we nomaden die hun tenten hebben opgeslagen op een van de weinige vlakke stukken grond. De bodem is fel roodgekleurde leem met rotsen. In de droge beekdalletjes staan wat struiken en bomen, vaak fel groen in het blad. Echt prachtig. Op 1200m hoogte komen we op een hoogvlakte die redelijk bevolkt is; overal kinderen die naar school lopen en die vrolijk naar ons zwaaien. Dat doen ook veel volwassenen. Scholen zien er trouwens goed uit. Als we weer afgedaald zijn tot 600m (in de Garmin zit een hoogtemeter), komen we bij een splitsing en weten we niet meer waar we zijn. Het dichtstbijzijnde dorpje staat niet op de kaart. Even gevraagd aan een paar keurige heren die achter een glaasje thee zitten en we weten dat we naar Tiznit moeten. En dat hadden we nu juist willen overslaan! Maar goed, daar weten we de weg en zijn dus zo op de camping waar we vier dagen geleden ook waren. En heet dat het er was vandaag!! 39 graden! In de bergen was het heerlijk, maar hier! Lekker in de schaduw, pilsje erbij, best uit te houden want het is een heel droge warmte. Het is nu bijna half 12 in de avond en ik zit buiten te typen, nog steeds ruim 25 gr. wat een heerlijk klimaat! Bets kijkt naar P&W, we hebben tot nu toe overal tv ontvangst gehad.

woensdag 28 oktober 2009
Vandaag een rustdag, klussendag, effe hemmelen op z’n drents! Voor het eerst de stofzuiger “uit de kast”’ gehaald. En dat was nodig! De garage zat onder het rode woestijn zand en in de garage staan de fietsen en veel ander spul. De weg naar Fort Bou-Jerif was wat je noemt behoorlijk stoffig. Niet echt in de camper, maar via de ventilatiegaten in de opbergvakken was een hoop woestijnzand, heel fijn, binnen gekomen. In FBJ heb ik de ventilatiegaten dichtgemaakt en dat scheelde een boel. Mooi dicht laten! De zonnepanelen afgesopt, dat scheelt in de stroomopbrengst, het zelfde met de dakluiken. Ook het luchtfilter van de motor uitgeklopt, kan die ook weer ruimer ademhalen. Ik heb wel een nieuwe bij me, maar die komt er pas op als weer in Spanje zijn. Vanmorgen door de campingwacht een Marokkaanse gasfles laten bezorgen, 150 DH fles plus vulling. Omdat we koelen en koken op gas, ook op een camping, heb je na een week of 3-4 de fles wel leeg. En wie weet hebben we het gas nog nodig voor verwarming als we weer naar koudere streken trekken. Deze rode gasbus kunnen we overal omruilen, vulling kost ong €5,-. Kan ik geen gas voor tanken! De koppeling is hetzelfde als voor de Nederlandse/Duitse flessen en past goed in de gaskast. Terwijl we zo bezig zijn, komt de kapper langs; haute coiffeur staat op zijn witte schortjas. Mijn vrouw is kapster dus niets te verdienen coiffeur, maar daar denkt Bets anders over; als kapper en kapster onder elkaar krijgt zij voor €5,- een knipbeurt! Op de stoel, onder de luifel en onder het toeziend oog van enkele Nederlanders, wordt Bets geknipt. Die Nederlanders, die hier gisteren ook aankwamen, maken een reis door Marokko en gaan dan verder naar het zuiden naar Ghana. Hij heeft zelf een Toyota 4x4 omgebouwd tot camper, stoer ding hoor. Heb ik Jan V nog geadviseerd om te doen, maar Jan had daar andere gedachten over. Over Nederlanders gesproken; dit is pas het tweede stel dat we ontmoeten. We zien onderweg alleen maar Fransozen, vaak met een hele club. In de namiddag pakken we de fiets en trappen naar een plaatsje een paar kilometer terug. Onderweg zien we een paar vrouwen, in de zwarte doeken gewikkeld zoals alle vrouwen hier, die bij een hele oude put water halen. Aan een touw zit een plastic waterfles, dat is het enige verschil met de manier van waterhalen duizenden jaren geleden. Naast de put gaat een trap naar beneden, maar die is afgesloten met takkenbossen. Deze vrouwen willen wel met Bets op de foto, al moet dan wel de doek voor het gezicht; en zo lelijk zijn ze helemaal niet. Het zoontje komt aanrennen en laat een boekje zien met Arabische tekens en franse woordjes. Hij kan ook tellen in het Frans. 500 m verder staat een toeristenbus; de passagiers zijn uitgestapt om een plaatsje te bekijken. Wij komen aan de praat met een duitser die last heeft van seine Pumpe en daarom niet verder is gegaan. Zij doen Marokko in 14 dagen, kan ook. Als we terug komen op de camping, drinken we een borrel met Joke en Frans Meyer uit Hoevelaken en genieten, terwijl de zon ondergaat, van de geweldige natuur. Het is hier echt heel mooi!
Gisteren zijn we vroeg vertrokken uit Tiznit, na eerst voor 2,5Dh twee broden te hebben gekocht; dat zijn nog eens prijzen, hé Ko! Nog geen kwartje voor 2 broden. De eerste 20 km reden we door een saai landschap maar daarna werd het steeds mooier. Na 40 km zijn we rechtsaf geslagen naar Zaouia Sidi Ahmed Oumoussa, een bedevaartplaatsje op 10 km afstand. Daar staat een prachtige Marabout, dat is een graf van een heilige. Rondom dit graf liggen veel mensen begraven; zij geloofden dat de heiligheid ook op hun afstraalt. Van de bewaker mochten we het gebouw wel fotograferen, maar niet naar binnen, ook niet na een fooi! Verboden voor ongelovigen en bovendien was er een begrafenis o.i.d. aan de gang. We stonden nog niet stil of er kwamen een stel jochies aangerend die al snel begonnen te schooien om dirhams. Zo nadrukkelijk hadden we dat nog niet mee gemaakt. Een oudere meneer in een lange witte jurk brulde ze even flink toe en ze verdwenen. Toen we terugkwamen van de wandeling naar de Marabout, waren ze er weer. Maar toen deze arbeidersjongen op z’n Achterhoeks achter ut ’n hals kwam, wollen ze wel votwezen. Terug naar de hoofdweg; na TIGMI komt al snel de col de Kerdous. Het landschap doet denken aan de sawa’s van Bali, maar dan zonder water. Allemaal terrassen waar generaties lang aan gewerkt moet zijn. Onderweg hebben we ook verscheidene enorme huizen, paleizen, gezien. Dat zijn woningen van Marokkanen die het gemaakt hebben in de handel en zich nu hebben teruggetrokken in deze paleizen. Wat een verschil met de lemen huizen! Maar die verdwijnen langzamerhand en worden vervangen door kitscherige betonkolossen. Jammer! Voor we bij de camping “Les 3 Palmiers” in TAFRAOUTE aankomen, rijden we door een schitterend berglandschap. Het lijkt erop alsof de bergen bestaan uit een berg op elkaar gegooide stenen. Sommigen liggen angstig los op de helling; ik zou er voor geen goud onder willen wonen, maar de mensen hier zullen zich wel beschermt voelen door Allah, want zij hebben er pal onder mooie huizen gebouwd. Aan het einde van de middag, rond vier uur, lopen we het stadje door, naar de markt. Alles wat maar enigszins op een doek lijkt, wordt gebruikt om op te hangen als zonwering. Wat een gezellig zooitje! ’s Avonds zitten we nog lang buiten; het klimaat is hier op 1000m hoogte heel aangenaam. Hier houden we het wel een paar dagen uit!

zaterdag 24 oktober 2009
Sidi Ifni, een voormalige Spaanse vesting. Van hier uit werden de negerslaven, die uit de binnenlanden van Afrika werden aangevoerd, ingescheept en naar, voornamelijk, Zuid-Amerika vervoerd. Het is een aardig stadje met een mooie boulevard en een prachtige trap die naar de binnenstad leidt. Maar zoals zoveel oude, van oorsprong mooie dingen, verkeert de trap in een slechte toestand, jammer. Vanuit TIZNIT zijn we via een heuvelrug naar deze badplaats gereden, een prachtige tocht, vooral het stuk door de heuvels. Onderweg nog even gesproken met de Nederlandse fietser met zijn Whike; had weinig voordeel van zijn zeiltje gehad, geen wind. Tien km voor SIDI IFNI, hebben we de afslag naar het strand van LEGHZIRA genomen. Bovenop een plateau was vroeger een mooie CP, maar worden nu vakantiehuizen gebouwd. Het weggetje, onverhard maar goed te berijden, voert naar enkele hotelletjes waar een parkeerplaats is. Via trappen kom je aan het strand waar zich prachtige, rode rotsbogen hebben gevormd. Het gesteente is hier zeer zacht en heeft een fel rode kleur. Een schitterend stukje kust! In SIDI IFNI hebben we gekozen voor de gelijknamige camping; er zijn 2 camping vlak naast elkaar. Deze heeft het voordeel dat je zo door een poortje het strand op stapt. Prijs: €5,50 incl.stroom.Tijdens onze verkenning gisteren van het stadje kwamen we in de Souk aan de praat met Gerard Groenevelt, een man die al 9 jaar in zijn campertje woont en overal rondtrekt. In de patisserie hebben we, onder genot van een heerlijk drankje en een lekker gebakje, het gesprek voortgezet. Gerard is een gediplomeerd “verhalenverteller”. Hij had ook veel te vertellen! Voor 3 grote glazen vruchtensappen, vers geperst en drie gebak betaalde ik €4,50. In de Souk, een permanente markt waar je de dagelijkse boodschappen kunt doen, zie je prachtige, voor ons, vreemde dingen. Hier is het een langwerpig pleintje, langs de kanten de piepkleine winkeltjes en in het midden lange overdekte tafels waar de visboeren de vis verkopen. Het geheel is ongeveer 25 lang en 10 meter breed. Wel zijn op dit kleine stukje 3 slagers. De een verkoopt voornamelijk kippen, worden geplukt waar je bij staat, de andere twee voornamelijk geitenvlees. Op een tafeltje lagen de complete geitenkoppen! Eigenlijk moet ik zeggen dat het bokken waren, want de geslachte en gevilde beesten waren allemaal nog voorzien van het mannelijk watermerk! Hier hebben we groente gekocht; aardappels, granaatappels, courgettes, paprika’s en tomaten: ongeveer €1,50! Het leven is hier niet duur. En de zon schijnt iedere dag volop, temperatuur overdag 28 en ’s nachts 20 graden, heerlijk.

woensdag 21 oktober 2009
Vandaag weer op pad! Via Agadir, het toeristische centrum van Marokko, naar Tifnit.(Vlak voor Agadir ligt een landgoed van de koning van Saoudie Arabië, geheel ommuurd met om de vijftig meter een gewapende schildwacht voor de muur.) Een klein vissersnest aan een prachtige baai. Het is een kleine omweg, maar zo mooi!! De weg houdt vlak voor het dorpje op, zodat alle goederen moeten worden overgeladen op ezeltjes en de mens gaat hier te voet verder. In de rotswand zijn holen uitgegraven waar mensen in wonen. Die mogen er ’s avonds wel blijven, wij niet. Dus tegen een uur of drie de stoelen weer ingepakt en terug naar de hoofdweg, naar Tiznit, een centrumstadje tussen de kustplaatsjes en het Anti-Atlasgebergte. Niets bijzonder, maar daarom misschien wel bijzonder, hier zie je het echte Marokkaanse leven zoals dat hier redelijk in het zuiden wordt geleefd. Vrouwen lopen hier door spleetjes kijkend rond, maar ook lopen jonge jongens erbij zoals ze overal in het westen erbij lopen. Het centrum wordt ommuurd door een muur van gestampte klei. Op de fiets hebben we de stad doorkruist. Het “zakenleven” is hier nog als in de middeleeuwen georganiseerd; alle schoenmakers bij elkaar in een straatje. Alleen sandalen worden aangeboden, maar in vele soorten. Op de camping ontmoeten we een stel Nederlanders die op de fiets Parijs- Dakar doen. De organisatoren heten: Bike-Dreams (http://www.bike-dreams.com/) voor de fietsliefhebbers. Twee omgebouwde brandweerwagen functioneren als bevoorradingswagens. Het zijn wel geoefende fietsers, ong.120 km gemiddeld per dag. Een fietser heeft het zich gemakkelijk gemaakt: op een ligfiets met een zeiltje er op, een whike! Met een beetje wind haalt hij gemakkelijk 45-50 km/uur! Het landschap verandert langzaam: steeds minder Aganbomen, bijna geen bomen meer, op enkele palmbomen na. Een glooiend, bruin, kaal, stenig land. Weinig boeren meer; die er zijn liggen verschanst achter hoge muren. We komen langzamerhand in Afrikaanse sferen! De campers die we hier nog zien, zien er steeds meer uit als omgebouwde terreinwagens, wel stoer. Maar de wegen die we tot nu toe gehad hebben, zijn met onze Hymer ook goed te doen. Wel geregeld in de spiegel kijken als er een tegenligger aankomt: de Marokkaan haalt het liefst in als er een tegenligger aankomt. Hij gaat ervan uit dat iedereen een beetje opschuift, dan lukt het wel, met Allahs hulp!

dinsdag 20 oktober 2009
Vanmorgen besloten om morgen weer verder te trekken. Niet dat het ons hier niet bevalt, integendeel, het is hier fantastisch zou Ursel de Geer zeggen. Deze camping is echt van alle gemakken voorzien; openlucht zwembad, overdekt zwembad (alleen voor vrouwen!), restaurantje, winkeltje, prima sanitair, internet lokaal met 12 computers en een aantal plaatsen voor de laptop. Prachtig aangelegd met volop bloemen, bomen en planten. Gisteren heerlijk gezwommen in het zwembad, gelegen op bedden met een matras erop en verder niemand in het bad. Lang geleden dat we zo lux gekampeerd hebben, dit is geen camperen. Maar als we nu verder trekken, laten we de toeristenwereld achter ons, wordt alles primitiever, maar wel veel boeiender. Gisteren voor het eerst naar het restaurantje geweest en tajine gegeten. Wat dat is? Een soort stoofpot van olijven, vis, paprika’s, wortel, ui, knoflook, peterselie en kruiden. Dat alles wordt bereid in een aardewerkschotel, afgedekt met een soort puntmuts van aardewerk. In heel simpele restaurantjes staan die schotels op een houtskoolbrander te pruttelen, hier stond ie gewoon op het gasstel bij mamma Fatima in de keuken. Zag er netjes uit bij haar. Bier of wijn was er niet te krijgen, dus zelf de fles maar opgehaald, vond pappa prima! Het smaakte uitstekend en geen last van de ingewanden gehad. Prijs: 2 x tajine, cola en water: 116Dh. Vanavond gaan we er couscous eten. Achter op de Rubber Tramp hebben we nu een Marokkaans schilderwerkje! De kunstenaar van de camping, heeft prachtige taferelen op de sanitairblokken geschilderd, kwam langs om onze camper te beschilderen. Hadden geen interesse, maar we kwamen aan de praat over Marokko, de Islam en de toeristen. Gaf onze leuke tips en tenslotte hebben we toch maar een klein schilderijtje laten zetten op de achterkant; wij vinden het heel leuk. Kan er eventueel zo weer af! De temperatuur is geweldig: op het heets van de dag zo’n 28 graden, maar droog zodat je niet loopt te puffen, ’s nachts zo’n 20 graden; wat wil je nog meer? Heb gisteren Arganvruchten geplukt; die liggen nu in de zon te drogen. Hebben al een wijndoos vol walnoten uit Frankrijk, een zak vol hazelnoten en nu nog Argan vruchten!

Zaterdag 17 okt. 09
Rita, gefeliciteerd! Gisteravond al geskypt, zij het met enige moeite! Nu maar even op deze manier. We staan nu op een echte overwintercamping, ongeveer 25 km voor Agadir,maar de overwinteraars komen pas half december, heb ik van de receptionist begrepen. Het is een prachtige plek om een paar dagen te staan, alles is picobello. We zien voor het eerst een Nederlands echtpaar staan; zij zijn eerst door de bergen gegaan en gaan nu langs de kust terug. Voor ons nog een 100 km dan zijn wij aan de zuidelijkste punt van onze rondreis door Marokko aangeland. Agadir was tot 2005 het paradijs voor de “wilde” camperaars. Op sommige plekken stonden wel 1000 campers langs de kust. Allemaal voorbij! Mag niet meer. Er worden in recordtempo campings gebouwd, maar in de winter is het overvol. We hadden vandaag een prachtige route; door het gebied van de huile d’Argan, olie geperst uit de arganboompit. Deze bomen komen alleen in deze streek van Marokko voor, nergens anders op de wereld. De vruchten zijn het lievelingskostje van de geiten; als echte klimgeiten klimmen ze boven in de bomen om de vruchten te pakken te krijgen. De pitten worden vervolgens uit de mest van de geiten verzameld en gedroogd. Ze zullen ook wel op een normale manier geplukt worden, maar dat hebben we niet gezien. We hebben bij een coöperatie van vrouwen een paar flesjes gekocht. Hier werken alleen vrouwen die de gedroogde vruchten uit de bast kloppen, de vrucht lijkt op een amandel. Die wordt geperst. De olie is ontzettend duur, een flesje van een ½ litertje kost €14,-. Onderweg wordt deze olie ook door boeren aangeboden, maar is vaak versneden. De coöperaties worden gesteund door Europa en een aantal andere landen, waaronder Canada. Naast de coöperatie, heeft de slager zijn handel. Op het moment dat we er langs kwamen, werd een lading geitjes uitgeladen uit een pick-up. De pootjes werden aan elkaar gebonden en de geitjes werden op een hoop gelegd. De slager bracht ze met een kruiwagen achter zijn bedoening. De dorpen van enige omvang zijn zogenaamde “marktdorpen”. Daar worden dus de boodschappen gedaan. Het land is ongelooflijk uitgedroogd en verweerd. Regent het een keer flink, spoelt de grond weg. Als we over een bergkam komen, 350m hoog, ligt plotseling een groen dal voor ons. In het dorp, TAMRI, wordt de plaatselijke specialiteit, klein banaantjes, verbouwd en verkocht. 8 Dh p/kg. Een ongelooflijk contrast dit groene dal met het overige gebied. We werden vandaag voor het eerst gevraagd naar “stylo”, pen. De geitenhoeder heeft er een gekregen.

vrijdag 16 oktober 2009
Op de fiets naar Essasouira geweest, gemakkelijk hoor die fietsen bij je! Een prachtige boulevard loopt langs de kust naar de Centre Ville, het is overal aangegeven in het Arabisch en het Frans. Voor het eerst komen we hier in een echt toeristen centrum; veel buitenlanders en zowaar spreken we een Nederlands gezin. Het oude centrum is boordevol toeristen troep. Opvallend dat hier veel houtsnijwerk verkocht wordt. Het is het hout van de Thuja, een conifeer soort. Ook hier weer een dikke muur met veel kanonnen, die de stad omgeeft. Om een uur of 1 gaan de moslims naar de moskee. Het is er zo vol binnen, dat buiten op het plein wel 100 mannen geknield liggen te bidden. Deze stad wordt omschreven als de meest winderige stad van Marokko, dat trekt weer veel kitesurfers. Ook was het een centrum voor hippies van all over the World, er zijn er nog enkelen van achtergebleven. In het centrum lopen de straten parallel of staan haaks op elkaar; in 1760 liet de sultan een gevangen genomen fransman de stad opnieuw ontwerpen. Goedkope architekt!Morgen rijden we naar Agadir, het is de bedoeling dat we daar een dag of wat blijven. Het weer is nog steeds prachtig, hoewel vanmiddag de mist weer het land in trok. Wordt het gelijk een stuk frisser: nu om 17.30 ned.tijd is het 23 gr. In Marokko is het nu nog 2 uur vroeger, dus 15.30 uur. Omstreeks deze tijd komen de campers binnen rijden. Opvallend is dat de fransen altijd in blokken gaan staan; allemaal met de camperdeur naar elkaar toe

donderdag 15 oktober 2009
Staan nu op camping Sidi Magdoul in Essasouira, aan de kust. Zou een Cp moeten zijn, maar die stond vol auto’s. Camping ligt achter de vuurtoren die je links ziet staan als je de strandpromenade oprijdt. Sani ziet er goed uit, prijs 59Dh. En ik heb een prima internet verbinding. Dus kunnen foto’s en verhalen worden geupload. Gistermorgen naar het internet lokaal in El Jadida geweest, geskypt enz. toen ik terug kwam hebben we besloten om de camping te verlaten, naar het centrum te rijden en de oude Portugese vesting en de citerne te gaan bekijken. Het was nog een hele tippel, maar er valt onderweg veel te zien; bv. de vissers die hun eigen restaurant hebben, het leek wel of de boel in de fik stond. De citerne is prachtig, door het waterlaagje krijg je prachtige reflectie. In 1600 werd deze gebruik voor wateropslag. Vervolgens hebben we een wandeling gemaakt over de vestingmuur. Schitterend! We vervolgen onze weg langs de kust, maar van de prachtige kust zien we weinig: mist! Jammer, maar het zij zo. Nog steeds een landbouw gebied, voor Marokkaanse begrippen redelijk welvarend. Komend in Oualidia moeten we zoeken naar de CP, ligt tegenover de camping blijkt later. Aan een prachtige lagune, echt geweldig mooi. Abderrahim heet ons welkom, is onze wacht en levert het brood. Dat allemaal voor 15Dh. We maken een gezellig praatje met hem en zijn maat; hij heeft Duits geleerd van de camperaars.
Vanmorgen vertrokken, uitgezwaaid door Abderrahim. Zijn maat kwam nog schooien voor een fles wijn! Doen we niet! In Safi bezoeken we de keramiekheuvel. Hier staan de oude ovens en wordt keramiek gemaakt. De ovens worden volgens mij, niet volgens de knaap die zich als gids opwerpt, allang niet meer gebruikt. Maar het is wel een leuke rondgang lang de “fabriekjes”. Als we rond geweest zijn, wil hij 100 Dh, ongeveer 2 daglonen! Meer als 15 krijgt hij niet, en dan wordt die vriendelijke jongen kwaad, maar ik had hem niet gevraagd! Een andere knaap bemoeide zich ermee, had een zus in Rotterdam, en stuurde de gids weg. Maar hij wilde ons ook wat laten zien: schilderijen. Uiteindelijk hebben we bij hem een leuk schilderwerk gekocht, wel flink afdingen natuurlijk! Als we wegrijden, komt de gids nog even verhaal halen en ruziet nog verder met onze schilder. In plaats van de kustweg, nemen we de N1 door het binnenland. Prima weg, maar op de plekken waar je even parkeren kunt, en er voor en er na, kapotte bierflessen! Om half 10 pauzeren we even; naast ons twee mannen in een auto en ….aan het bier. Als Allah dat zou zien! Onderweg zien we mensen bezig met de olijvenoogst. Voor de huizen liggen bergen olijven. Maar er zijn ook hele gebieden waar alleen maar stenen groeien, ongelooflijk veel stenen. En toch wonen er mensen die je op het ezeltje voorbij ziet rijden. Af en toe een tafereel: een lemen hut, een paar vrouwen in lange rokken en hoofddoeken, mannetje op de ezel; zo uit de bijbel weggelopen. Kinderen die je lachend toezwaaien.

dinsdag 13 oktober 2009
El Jadida, 460 km zuidelijk van Tanger. Vandaag een flink eind naar het zuiden gereden. De grote steden maar rechts laten liggen. In Rabat is geen camping meer en om de dag en de nacht door te brengen op het parkeerterrein van het station, hadden we ook geen zin in. Casablanca is ook niet echt de moeite waard, volgens het boekje, dus maar door naar El Jadida. Daar staan we nu op camping International, had beter camping de la France kunnen heten; staan alleen maar fraansen, zou Henny zeggen. Vanmorgen eerst de lagune van Moulay B bekeken, prachtig. Op de camping even een foto gemaakt van de campingwerkers; het is dus overal DSB wat de klok slaat. Daarna de autoweg genomen naar het zuiden. We reden door een echt land- en tuinbouw gebied. De oogst was in volle gang; opvallend dat de maïs nog erg groen is, werd ook nog niet geoogst. Overal mensen op de akkers aan het werk. Je ziet onderweg een enorm verschil tussen arm en rijk; de bidonvilles naast de villawijken. Maar op alle woningen een schotel, ongelooflijk veel schotels. De ezel is een favoriet vervoermiddel; herhaaldelijk zagen we figuren die zo in de tijd van Jozef en Maria pasten. De autoweg is prima, kost €14,- voor de 350km. De camping in Moulay kostte 90 Dh, aan de lagune kost de camping 70 Dh. Deze camping kost 75Dh, zeer matig sanitair. Om 4 uur aangekomen, de fiets gepakt en door de stad getoerd. Vooral Betsy was een opvallende verschijning voor de Marocs. Het is wel oppassen geblazen, want die gasten hebben weinig verkeersregels geleerd. En voetgangers en fietsers, die laatste zijn er weinig, voorrang te geven? Waarom zou je? Morgen naar een Cybercafé en naar de oude wateropslag uit de Portugese tijd. Dit stadje was vroeger een Portugese handelspost.

maandag 12 oktober 2009
zondagmorgen een leuk gesprek gehad met een Marokkaanse Nederlander, een man van midden dertig. Ging even zwemmen in zee en vroeg of wij even op zijn spullen wilde passen. Na het bad, raakten we aan de praat. Hij woont in Venedaal, getrouwd, vader van twee leuke kinderen, was hierheen gekomen om zijn ouders te bezoeken, die dan weer in Nederland, dan weer in Marokko woonden. Hij vertelde hoe zijn vader veertig jaar geleden naar Frankrijk was gelopen, op blote voeten. De slippers gingen aan als hij in een dorp kwam; om niet op “een sloeber” te lijken Hij heeft ons nog wat tips gegeven waar we wel mee kunnen. We hebben nog even gezwommen, maar door de harde aflandige wind, was het water flink afgekoeld. Bij de camper zitten was ook niet echt prettig, dus op naar het dorp. In het internetkamertje, bloed heet, kregen we geen verbinding met gmail. Wel kon ik de blog bijwerken. Het telefoonnummer dat ik in de mail heb genoemd, was niet compleet; er moeten nog 2 nullen (00)voor de 212…….. . Terrasje gepikt, het was gezellig om van af het terras het Marokkaanse leven te aanschouwen. Opvallend vind ik dat de mensen hier zo lang zijn, een heel verschil met de Spanjaarden en de Portugezen. En er werd geen wijntje of pilsje gedronken! Dat deden we toen we terug waren bij de camper, samen met de buren. Zij gaan maandag met de veerboot naar Genua, 2 dagen varen, bepaald geen cruise. Hij, 75 jaar, verlangde wel naar huis.
Vanmorgen op acht uur zijn wij ook op pad gegaan. Onze guard betaald, 100 Dh, een flinke fooi omdat hij zo goed heeft opgepast. Via de autoweg, de gewone weg is te slecht, naar Moulay-Bousselham. Na een uur rijden komen we aan op de plaatselijke camping, gelegen aan een lagune. Het is nu 12uur Marokko tijd, en we zijn nog steeds de enige gasten. Mooie camping met voldoende schaduw, goed sanitair, 1 warme douche. Heb de LBN een paar graden met de klok mee moeten verdraaien om tv te kunnen ontvangen. Zie dan meteen dat de DSB bank op een faillissement afstevent. Onderweg zien we een gecultiveerd landschap, ontzettend veel honingmeloenen op de velden. Veel sproeiers, duidelijk een goed tuinbouw gebied. Af en toe rijden we door bossen met kurkeiken, afgewisseld met eucalyptusbomen. Weinig verkeer, kosten 36 Dh tol. De temperatuur zit nog steeds tegen de 30 gr aan, droog met een beetje wind, heerlijk!

zondag 11 oktober 2009
Het was een onrustige nacht; het uitgaanspatroon van de jeugd verschilt hier weinig met dat bij ons, laat en lawaai! Gisteren hebben we Asillah, wordt ook als Assilah geschreven, bekeken. Echt een leuk stadje met een mooie, schone kashba, geheel ommuurd. Buiten de kashba is het echte leven en dat lijkt erg op dat in Thailand! We voelen er ons direct in thuis. Veel kleine winkels die hun waar op straat uitstallen. De mensen zijn erg vriendelijk, niet opdringerig, maar juist hulpvaardig. Na de wandeling door de kashba, met bezoek aan het cultureel centrum waar een mooie expositie van schilderijen is waar op slechts twee schilderijen menselijke gedaanten zijn afgebeeld, terwijl dat van de Islam niet mag, drinken we een cola voor mij en een muntthee voor Betsy op een terras, samen met onze Beierse buren. Kosten 14Dh, ongeveer €1,30. Bij het zoeken naar een internetcafé worden we vlot geholpen. In een klein kamertje staan 5 computers, dus ik kan aan de slag. Mijn verhaaltjes type ik op de laptop en bewaar ze op een usb-stick, zodat ik ter plaatse niet zoveel hoe te typen. Bovendien hebben ze hier het zogenaamde azerty toetsenbord, Frans dus. In de kashba hebben we een Marokkaans telefoonkaartje gekocht, zodat we goedkoper uit zijn als we worden gebeld; nu niets, anders €1,25 p/m. Het nummer is: 00212615015668, kosten 50Dh. Als we terug komen op de CP, is een werkploeg bezig met de toegangsweg aan het opbreken. Met luchthamers! Stoelen gepakt en naar het strand. Breed strand, vlak voor de deur. Tegen het eind van de middag komen de plaatselijke boys om een balletje te trappen. Ik tel er 50! De jongens zien er goed uit: lang, slank, echte macho’s! Als het frisser wordt, we hebben nog steeds prachtig weer, verkassen we weer naar de Rubber Tramp. De werkploeg heeft de klus geklaard; de buis ligt diep in de grond en de toegang is weer open. Tip: betaal de tolweg met grote biljetten, zij hebben kleingeld. De plaatselijke kroeg heeft dat niet, of moet de buurt in. Proberen op die manier jou het wisselgeld door de neus te boren.

Vrijdag 9 okt. 09
Gisteravond afscheid genomen van Manta Rota, geweldige tijd gehad. Met de geur van de rode pepers en de maggiplanten in de neus, vertrokken we vanmorgen richting Marokko. Afstand naar Tarifa, 357 km. Via de Autopista del Sur, €5,90 tol. Prachtige weg. Om half 1 stonden we al aan de haven van dit leuke stadje. Laten we gelijk maar oversteken, in Marokko loopt de klok 2 uur achter, dus zijn we mooi op tijd. Voor een camper van 7 meter was er geen parkeerplaats te vinden. Dus eerst maar even naar de Lidl, daar wat gegeten en dan opnieuw naar de haven. De camper voor het raam van het ticketkantoor gezet en gevraagd of er nog een plaats vrij was. Voor €250,- mochten we heen en terug naar Marokko. Reis duurt 35 minuten. Een prachtige boot, waar ik achteruit aan in moest rijden, voordeel; met het uitrijden ging ik vooruit. Alles ging vlot tot we in Tanger bij de douane stonden. Wat een chaos!!! Een jonge vent regelde onze zaken voor €4,-. Daarna moest ik van de douane naar de politie omdat het de eerste keer was dat we in Marokko waren. Een mannetje ging met mij voor, al lopend vertellen dat ik €10,- in de pas moest doen om de politieagent tot haast aan te sporen. Dat kan dan altijd nog wel, dacht ik. Toen alles geregeld was en het mannetje mij weer naar de camper had gebracht, kwam de aap uit de mouw; hij verdiende niets, dus…. OK, jij ook een paar eurootjes. We waren er nu helemaal klaar voor, maar al het verkeer stond muurvast. Kwam er weer een douanier; auto importpapier moest hij hebben, weg was ie. Half uurtje later; er werd ruimte gemaakt, groot hek ging open en wij mochten het land in. Maar mijn importpapier had ik nog niet terug; camper gestald en naar de douane. Ik had het formulier gedownload, zodat ik het snel herkende tussen de stapel. Vriendelijk uitgezwaaid door de douane en daar gingen we door Tanger. Verkeer leek wel op Bangkok, die ervaring kwam dus van pas. Eerst even naar de flappentapper; ook daar weer een jonge vent die mij de weg wel zou wijzen, maar ik zag het ding zo wel. Gozer liep ook weer mee terug, vertelde dat hij problemen had met de politie in Amsterdam en daarom hier was; vroeg ook nog om geld. Ik vertelde hem dat hij vooral hier moest blijven en aan het werk moest gaan als hij wat geld wilde hebben. Hij zwaaide ons toch nog vrolijk uit. Aan de rand van Tanger kwamen we lang een Marjane, een super supermarkt. Toch maar even een eerste indruk opdoen. Prachtig, doet niet onder voor AH. Daarna tanken voor 73 Dh/L, ongeveer 70 cent/liter. Snelweg op en naar Asilah, onze eerste stop. Hier moeten 2 campings zijn, beide gesloten. Staan nu op een CP aan het strand, met een bewaker voor 20 Dh. Een Duits echtpaar staat er ook, komt al snel met de verhalen. Zijn hier 4 weken geweest, ze hebben het nu wel gezien.
Samenvatting: Manta Rota-Tafira: halve dag rijden. Via Autovista, €5,90 tol. Veerboot naar Tanger: €250 retour. In Asilah geen camping meer, wel CP. Komend vanaf Tanger via hoofdweg te zien aan het strand. Bewaking: 20 Dh, geen VE

Dinsdag 6 okt. 09
Het weerbericht: gisteren en vandaag: in de morgen bewolkt, tegen de middag breekt de zon door. Temperatuur heerlijk, zo’n 26-28 gr. in de schaduw.
Zijn gisteren voor het eerst niet naar het strand geweest. Wel naar Altura waar nu een openbaar, free wifi netwerk is. Ze hebben daar mooie zitgelegenheden gemaakt, voorzien van grote zonnezeilen en daaronder zitten we te skypen en te internetten. Laptop in de fietstas, 10 minuten fietsen en we zijn er. Gisteren was het Robs eerste werkdag bij zijn nieuwe firma. Had het goed naar zijn zin gehad, moet meteen deze weekvoor een paar dagen naar Hua Hin om kennis te maken met de Thaise dealers. Fijn om te horen dat hij het naar zijn zin heeft.
Het begint bij ons zo langzamerhand te kriebelen; we zijn al ruim een week op deze prachtige plek, maar de wereld is groter dan Manta Rota, dus Marokko, here we come! Op de foto zie je onze openbare “badgelegenheid”, het water heeft nog een lekker temperatuurtje! Op de andere foto zie je ons borrel 5 uur plekje! Vanmiddag hebben we een flinke strandwandeling gemaakt naar het einde van de landtong. Het strand wordt steeds smaller; bijna aan het einde gaat een houten brug over de duinen en vanaf de brug heb je een prachtig uitzicht over een lagune en Casela Velha. Vissers hebben daar hun netten gespannen, enkele ooievaars struinden er rond en heel veel strandvogels. Echt prachtig. Vorig jaar waren ze aan het bouwen met een enorm huis, nu is het klaar; het is bijna even groot als de helft van het dorp!
We boffen echt met het weer; iedere dag een heerlijke temperatuur, veel zon en geen regen. Wel zijn er de laatste dagen veel wolken, maar die trekken meestal aan ons voorbij. In het noorden van Portugal schijnt het behoorlijk slecht weer te zijn geweest. De zeewater temperatuur is nog prima, schat zo’n 22 gr.
donderdag 8 oktober 2009
Staan weer even bij Altura; skypen, blog bijwerken, mailen.
Morgen gaan we richting Tarifa of Alciras en dan zaterdag met de veerboot over naar Ceuta of Tanger. We zien wel. Het is vandaag weer een warme dag, tegen de dertig graden, dus weer naar het strand. We hebben een geweldige tijd gehad in MR, maar het avontuur lokt. Vandaag dus gastanken, naar de Lidl en dan tot slot nog even een borrel met de buurt. De volgende blog komt dus hoogstwaarschijnlijk uit Marokko.

Vrijdag 2 okt. 09
Weer een heerlijke stranddag gehad. Gezond en gezwommen! We staan nog steeds in Manta Rota, onze lievelingsplek aan de Algarve. Gisteren op de fiets naar ST.Antonio. Je moet nog steeds een eind langs de weg fietsen, de 125 die door de hele Algarve loopt. Niet echt plezierig. Volgens Werner krijgen de Portugezen “Abschusspremie” als ze weer iemand van de fiets rijden. Het lijkt er wel op. Onderweg krijgen we telefoon; de moeder van Geesje is overleden. In St.Antonio weten we een openbaar internetlokaal waar we meteen een briefje aan de familie sturen.
We kunnen echt merken dat we dit jaar een paar weken vroeger hier zijn dan vorig jaar; er zijn veel meer toeristen, het is drukker op het strand en de cafeetjes zijn nog niet allemaal gesloten. Op de CP zijn vooral veel Fransozen, maar langzamerhand komen er ook meer Nederlanders.
Vanmorgen was het echt warm, om 10 uur was de temperatuur al opgelopen tot 26 gr. Op het Europese weerbericht van BVN zien we dat de temperatuur in Marokko nog boven de 35gr is. We besluiten om voorlopig nog maar even hier te blijven; hier loop je zo naar het strand als het te warm wordt. Bovendien is het echt gezellig hiero: de dames kunnen een half uur kletsen over de shampoo die wordt gebruikt, niets voor Betsy! Maar je leert nog eens wat: als de tomaten nog niet rijp zijn, moet je ze een dag op de appels leggen. Zijn ze de volgende dag rijp!